Zwą mnie Łukasz, a dokładniej Łukasz Siemaszko. Twierdzi się, że kobiet o wiek się nie pyta. Śmiało mogę powiedzieć, że mężczyzn też nie. Więc, aby trzymać się tradycji napomknę jedynie, że mam dwadzieścia lat i kilka. Jeżeli chodzi o wykształcenie, to liznąłem trochę elektroniki, ekonomii a jak widać, totalnie wciągnęła mnie inna droga życiowa – fotografia. To ostatnie stało się moim zamiłowaniem. Od zawsze się ciekawiłem starymi aparatami, kliszą, wywoływaniem zdjęć w ciemni. Kiedy byłem małym dzieckiem, rodzice zostawili mnie na dosłownie sekundę przy aparacie. Wróciwszy zastali śrubki, porozkręcane części i mnie szczęśliwego. Z tego płynie morał, aby za bardzo nie ufać swoim małym brzdącom. Jak widać na zdjęciu, mam świetny piercing. Strasznie żałuję, ale już nie posiadam tych kolczyków. A szkoda!
Tak na serio, to moja miłość do zdjęć, aparatów i obiektywów zaczęła się w 2002 roku. To tak silna fascynacja, że nawet jeśli udaję się na krótką przechadzkę, zabieram swój sprzęt i robię zdjęcia. Zawsze staram się tworzyć coś nowego, nieszablonowego i bardzo unikatowego. Jestem na bieżąco z wszelkimi nowościami dotyczącymi fotografiki. Głównie zajmuję się sesją ślubną, ale ostatnio poszerzyłem swoje horyzonty i działam również: w aktach, fotografii wnętrz, panoramach, portretach i wielu, wielu innych kategoriach. Przy sobie mam zawsze zapasowe części, gdyż nigdy nie wiadomo, kiedy złośliwość rzeczy martwych zechce się ujawnić. Przygotowany jestem na trudne warunki do robienia zdjęć, gdyż z moim profesjonalnym sprzętem potrafię zdziałać cuda. Dążę do doskonałości i perfekcji, gdyż uważam, że człowiek może pochłaniać wiedzę bez końca.
